Voor altijd zijn plek.

 

 Een jaar geleden is het, dat het grootst denkbare drama zich voltrok.

Hun enig kind, een lief joch van bijna 7 overleed volkomen onverwacht.

De achterliggende maanden hebben geen andere kleur dan zwart, geen andere vorm dan van een brij, kennen geen andere gevoelens dan pijn en verslagenheid.

De zoektocht naar: hoe ga je om met deze verschrikkelijke waarheid, hoe steun je elkaar en blijf je dicht bij elkaar, bracht hen op mijn pad. Ik mocht een stukje met ze oplopen, een klankbord zijn.

Hun zoontje was niet zo gemakkelijk in hun leven gekomen. Vanzelf zwanger worden lukte maar niet. Uiteindelijk had een ifv-traject tot deze zwangerschap geleid. Van dit zó gewenste kind moesten ze afscheid nemen.

Gaandeweg kwam er de gedachte: Zullen we het opnieuw proberen, toch nog eens de medische molen in? Kunnen we bezien of ons nog wat geluk gegund is?

We spraken over de meningen en oordelen die de omgeving zou kunnen hebben. (“Is het niet te vroeg?”)

Zijzelf waren daar helder in: Ons leven, ons geluk. Dit doet geen enkele afbreuk aan onze liefde voor hem. Die liefde blijft en hij blijft nummer 1.

Met lood in de schoenen werd de eerste gang naar het ziekenhuis weer gemaakt.

Bekende behandelingen en processen. Maar nu met zo’n andere lading.

En dan, al na de eerste terugplaatsing van eitjes dit bericht: Het lijkt te lukken! Er zijn twee eitjes genesteld!

En een paar weken later: “Maria, er kloppen 2 hartjes!”  Wie zou daar geen tranen bij hebben?

De komende maanden zullen enorm spannend zijn. En voor verwarring zorgen. Want, zoals papa uitspreekt: “Mijn lijf weet helemaal niet hoe het weer blij moet zijn. Ik kan daar niet meer bijkomen, weet niet meer waar het zit. Maar mijn hoofd weet best dat ik ook blij moet en wil zijn.“

Samen voelen ze ook angst: We gaan onze eerstgeborene toch niet tekort doen? Dat we minder gaan rouwen nu, dat we hem gaan vergeten?

 

Gelukkig hebben ze zelf het mooist denkbare antwoord ontdekt:

“Weet je hoe het voelt: dat hij nu zijn plek heeft. Als grote broer groeit hij mee op. Hij blijft nóg meer bij ons, dan wanneer er geen broertjes of zusjes zouden komen. De verhalen en anekdotes, zijn spulletjes, speelgoed en kleertjes, hij zal er zó bij zijn, de rest van ons leven. In het leven van zijn nieuwe broertjes of zusjes. Nu krijgt hij zijn plek.”

Wát een betekenisgeving.

Manu Keirse zegt het:” Rouwen is niet loslaten, maar anders leren vasthouden.”

Reactie schrijven

Commentaren: 0