Hoe groot de vreugde is om het krijgen en hebben van kleinkinderen, zo diep is het verdriet wanneer dat kind overlijdt. Soms al voor de geboorte, soms na jaren van ziek zijn, of geheel onverwacht.
Het verliezen van een kind is voor ouders vaak het meest ingrijpende dat hen kan overkomen. Dat ook hun ouders een enorm moeilijke periode doormaken, wordt niet altijd gezien en erkend. Opa’s en oma’s willen graag hun eigen kind steunen bij het rouwen en zetten daarom hun eigen rouw in de kast. Terwijl het aanvoelt als dubbel leed: je mist het kleinkind dat je zoveel vreugde schonk of je zo erg op verheugde en tegelijkertijd sta je onmachtig naast je eigen kind dat een immens verdriet ervaart.
Een grootmoeder verwoordde het als: Wanneer je kleinkind sterft ben je fulltime oma en méér dan fulltime moeder. Al is je kind een volwassen en getrouwde vent.
Moeilijk is bijvoorbeeld dat leeftijdsgenoten graag en veel over hun kleinkinderen spreken. Voor jouw verhaal is niet altijd plaats of gelegenheid.
De relatie verandert met het eigen kind vaak. “Ik blijf maar zeggen hoe trots ik op mijn zoon ben, dat hij zich hier zo goed doorheen slaat”, zei een oma. “Dat soort dingen zeiden we voor het verlies niet tegen elkaar”.
Ouders lijden pijn doordat hun kind lijdt. “Dat mijn dochter dit mee moet maken, had ik haar graag bespaard”, zei een moeder.
Als de relatie al goed was, kan het samen dragen van het verdriet een diepe verbondenheid teweegbrengen, getuige het verhaal van deze oma:
"Ik kan alle emoties zo terughalen: de rollercoaster van ontkennen, maar bovenal mezelf opzijzetten om er te zijn voor het verdriet van mijn dochter. Het was en is een niet te beschrijven snijdende pijn om je dochter zo verdrietig te zien. Ik wilde steeds maar weer naar mijn kind toe, haar vasthouden en eigenlijk zeggen "Het komt wel goed..." wat je als ouder zó vaak hebt gezegd als er tegenslagen waren in het leven. Ik wist ook wel dat dit zinnetje zinloos was. Ik zette mezelf helemaal uit. Handelen, amper slapen. Alleen thuis kon ik het verdriet toe laten.
Mijn relatie met Janine was al heel sterk en dat is alleen nog intenser geworden.
Er brandt elke dag een kaarsje bij de voetafdruk van mijn kleinzoon. Ik praat tegen hem, soms maakt hij me blij, maar ook vaak verdrietig. Dan zie ik zijn mooie knappe koppie, zo mooi en lief. Ik mis hem dan zo. Ik praat er met niemand over, niemand vraagt ernaar. Hooguit als er bezoek komt dat het kaarsje ziet branden. Wanneer mijn dochter en haar partner paar nachtjes weg zijn, komt de kleine urn naar mij. Dan is hij niet alleen.”
Reactie schrijven